بررسی ادلّه قائلین به حرمت ریش‌تراشی در میان فقهای امامیه

یکی از مسائلی که اذهان متشرعین را به خود مشغول کرده حکم شرعی ریش­تراشی می­باشد. مسأله حلق لحیة در میان فقهای امامیه اولین­بار در اواخر قرن هفتم مطرح شد اما تصریح به حرمت از قرن دهم یا یازدهم هـجری­قمری در کتب فقهی شیعه آغاز شده­است. قائلین به حرمت ریش­تراشی به ادلّه مختلف­- کتاب، روایات، اجماع، شهرت، سیره مسلمین، ارتکاز متشرعین و عقل- استدلال کرده­اند که با بررسی دقیق آنها روشن می­گردد که هیچ یک از آن مستندات، صلاحیت وافی برای اثبات حرمت ریش­تراشی را ندارد و ادلّه اصل برائت مقتضی جواز حلق لحیة می­باشد اما چون از طرفی دیگر، هیچ یک از انبیا و اولیا (معصومین) و علمای اسلام از صدر تا به حال ریش­تراشی نکرده­اند مقتضای احتیاط، نتراشیدن ریش خواهد بود